Καγκελόφραχτες ανατολές!
Δε μας καταδέχεται ο ήλιος, πια...
Είναι που δεν "κοινωνήσαμε" μια στάλα γης,
χωρίς φτιασιδώματα!
Ατόφια!
Είναι που γοητευτήκαμε,
μα δε σκύψαμε ευλαβικά,
να μάσουμε σπυρί σπυρί τα καλούδια της,
χωρίς ν' αφήσουμε τα μολεμένα χνάρια μας,
να εισβάλουν,
στην αχραντοσύνη των σωθικών της ...
Είναι που εκστασιαστήκαμε,
μα δε νιώσαμε το "πέταγμα",
στων ουρανών τις αχανείς
τις στράτες!
Είναι π' αγναντέψαμε,
μα δεν είδαμε,
πόσο ξάστερα και καταδεχτικά,
είναι τα "μάτια" του βουνού,
στης αυγής τ' αντίκρυσμα!
Είναι π' ακούσαμε,
μα δε νιώσαμε
το σφύριγμα τ' ανέμου να διαπερνά,
τις σφαλισμένες πόρτες της βόλεψής μας...
Είναι που υποψιαστήκαμε,
μα δεν αφουγκραστήκαμε ποτέ,
τι ψιθυρίζουν τ' αρμυρίκια,
σκυμμένα πάνω στις πατούσες της θάλασσας!
Είναι που είχαμε,
μα δεν κρατήσαμε τίποτα
απ' την αθωότητα
και την ανεμελιά των μικράτων μας,
για την πόρεψή μας στα επερχόμενα...
Τα ξοδέψαμε όλα...
Κι άντε να ζήσεις,
σα σκεφτείς
πως μπορούσαμε,
μα δειλιάσαμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου