Άλλη μια Παραμονή που... δεν παρέμεινε... Νίκος Δανέζης.

Γελάμε, μα μόνο ο χρόνος δύναται

κάθε στιγμή, ταυτόχρονα,

τα πάντα να πληγώνει

Σε τούτη δω λοιπόν τη θνητή κληρονομιά,

μακριά ο ήλιος, μα τους πάντες ακουμπά,

από ένα παρόν που στιγμιαία γίνεται "πριν",

για ένα μέλλον που στο "τώρα" έρχεται γοργά

κι όλα μαζί,

προς ένα παρελθόν

που άσβεστο κι ακίνητο

εκεί για πάντα παραμένει

[γιατί, όχι φίλε μου,

δε ρέουνε τα πάντα]

Γι' αυτό και δίχως ένταση ο ήχος μου κι απόψε

κι εσύ μου λες να διώξω δυο-τρεις ανάσες πάλι

γιατί χωρίς το κύμα μας δεν ταξιδεύει το μπουκάλι

και το μήνυμά του μέσα μου, φοβάσαι θα σβηστεί...

Ας φωνάξω λοιπόν

πως

ό,τι σε πνίγει

σου θυμίζει

πως είναι ν' ανασαίνεις

πως

όλα στον κόσμο είναι βέλη

γι' αυτό και λάθος μοιάζει

ό,τι κατεύθυνση δεν έχει

μα πάνω απ' όλα

πως,

ασχέτως τι νομίζουνε,

δεν είσαι

πολυπρόσωπος

όταν στον καθένα

απέναντι

είσαι

αυτό

που σου βγάζει

Νίκος Δανέζης