Συνομιλώντας με το Φεγγάρι... Χριστίνα Νικολάου.

Mαζί του αγαπημένε μου συνομιλούμε,

εσύ και γω, χέρι με χέρι

στην έρημη ακροθαλασσιά.

Χρυσαφένια τα φιλιά μας, ζωογόνες

πνοές αγάπης,

ξέγνοιαστα φωσφορίζουν, απλωμένα

πάνω στη δαντελένια αμμουδιά.

Η ανάσα σου, τόσο ζεστή

τα βρεγμένα μου μαλλιά στεγνώνει.

Φεγγαρόλουστη, στην αγκαλιά σου

γαλήνια ξεψυχώ.

Kι είναι το φως, το δικό μας

αγάπη μου,

μες στην μαγεία της σεληνόφωτης νυχτιάς,

πράγματι,

πιο δ υ ν α τ ό !

Χ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, απόσπασμα Ν. κατοχυρωμένο