Απέναντι... Κατερίνα Πήττα.

Στέκεις απέναντι!

Κάθ' ασυντρόφευτου

κι ανοίκειου "εφιάλτη",

αρνητής!

Σε θέλουν απέναντι!

Γονυπετή,

προσκυνημένο

και προσκυνητή!

"Γυμνό"!

Ταπεινωμένο!

"Λαβωμένο"!

Ανήμπορο,

μπρος στης "παντοδυναμίας" τους,

την έπαρση!

Απροστάτευτο,

μπρος στης πολυγλωσσίας τους,

τη Βαβέλ!

Μπήξανε μες στις σάρκες σου

τα νύχια τους, βαθιά

κι απομυζούν τις αντοχές,

τα ένστικτά σου τα ανθρώπινα...

Στέκεις απέναντι!

Κι εκτίεις ποινές!

Γεμάτος αμυχές!

Μοιάζει ψευδαίσθηση,

αυτό που ζεις...

...Κι εκείνη της υποταγής η "διδαχή"

-κι όμως "διδάσκεται" η υποταγή-

μοιάζει παραίσθηση,

όμως δεν είναι...

Και φτάνει η ώρα που "ξυπνάς"!

Φτερώνει ο νους,

δε λογαριάζει "φυλακές"!

Με νάματα, ασύνορης αγάπης

επουλώνεις τις πληγές!

Στα χέρια σου κρατάς σφιχτά

παιδιών χαμόγελα και γιασεμιά!

Και κοίτα, ξάφνου πως "ψηλώνουν" οι καρδιές

σα μες στα στήθια σου,

"γεννιούνται" πάλι,

των ανθρώπων γειτονιές,

και οι ελπίδες,

ανασαίνουν λεύτερες!

Μη στέκεις απέναντι!

Έλα Μαζί, στη Ζωή!

Γύρνα, τον κόσμο ανάποδα!

Μόνο, ποτέ σου μην ξεχνάς,

Θεό "μυρίζει",

το χώμα που πατάς!

Κατερίνα Πήττα