Θρυματισμενο κοχύλι οι σκέψεις. Ανάσα ελαφριά, υπόκοφη σαν
αερικό. Ο δρόμος νεκρός. Δεν σαλεύει ο άνθρωπος.
Η νύχτα βαριά. Εκτυφλωτικά τα λαμπιόνια απέναντι χλεύαζουν
την ολιστική μας ανικανότητα. Τα φύλλα της λεύκης πεσμένα
στο χώμα σαπίζουν σαν τις καρδιές των ανθρώπων.
Σαλεύει ο άστεγος στο διπλανό παγκάκι. Ξυπνάει αλαφιασμένος.
Σαν σκυλί αισθάνεται την βροχή που πλησιάζει επικίνδυνα.
Ένα σπουργίτι συντροφεύει την σκέψη του. Αντάμα περνούν
στο υπόστεγο της οδού Τριβιζά. Και να! Νιώθω τις πρώτες
στάλες της βροχής, σαν ριπές να κτυπάνε το πρόσωπο.
Δεν σαλεύω.
Αντριάνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου