Περίμενα πάντα τα χρόνια μου
στου δρόμου τη γωνιά
με μια ανοιχτή αγκαλιά,
να τα δω, να τους μιλήσω,
μαζί τους να χορέψω.
Μα εκείνα περνούσαν βιαστικά
κι ούτε που με κοιτούσαν.
Τώρα χορεύω μόνη μου
σε μια κινούμενη άμμο,
κρατώντας στο χέρι μου
μια διάφανη ελπίδα
που περιμένει να ομορφύνει
τούτο της ζωής μου το ταξίδι.
Όλο ξεχνάω του χορού τα βήματα
και το σκοπό του τραγουδιού.
Κάτω από ένα κίτρινο φεγγάρι
ένα νυχτοπούλι παράξενα με κοιτά.
Ίσως περιμένει να μάθει
του χορού το λίκνισμα,
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου