Κόσμος σαν αγκάθι... Παρασκευή Κηπουρίδου.

Ζούμε σαν να μη ζούμε, σ’ έναν κόσμο σαν αγκάθι,

που κοντεύει να σβήσει κάθε νόμο κι αξία.

Χάρτινα τα όνειρά μας, σε απύθμενα βάθη,

κι η ζωή βυθισμένη σε τραγική απαξία.

Φρούδες ελπίδες, οικτρά ψέματα μηρυκάζουμε,

ασύδοτος ο ισχυρός, μας βουλιάζει στη σιωπή.

Το δίκιο να μας κλέβει, ως θεατές κοιτάζουμε,

την ανοχή μας βαφτίζοντας, κακώς, υπομονή.

Υποπόδιο βολικό, στων αρπακτικών τα πόδια,

άβουλα πιόνια σε άδικη, ύπουλη σκακιέρα.

Η καθημερινότητά μας, δρόμος με εμπόδια

κι η χαρά, μέτοικος στης ουτοπίας τη σφαίρα.

Καλπάζει ο χρόνος κι αδιάφορα μας κοιτάει

-οι προσδοκίες, τα «θέλω» μας, νεκρά πεφταστέρια-

Μοιρολάτρες και ηττημένους, μας προσπερνάει,

εμάς, τα έγκλειστα κι αφτέρουγα περιστέρια.

Παρασκευή Κηπουρίδου.