Κενό το αγγείο από λουλούδια,
χωρίς νερό, ούτε μια στάλα
να ξεδιψάσει η πήλινη ψυχή του.
Άλατα σκέπασαν τον πάτο
κι απέξω οι μελανόμορφες παραστάσεις
ξεθώριασαν τον έρωτα.
Ενίοτε θνήσκει ο Ηρακλής για μιαν Ιόλη,
φορά το φαρμακωμένο αίμα
που πότισε στο ένδυμα της ζήλιας.
Ας βούτηξε στη Στύγα των ματιών της,
στο μαύρο βάθος κι αν βαφτίστηκε,
ένα τρωτό σημείο πάντοτε υπάρχει.
Από εκεί το κράταγε του Νέσσου ο ζωγράφος,
χαράζοντας στην κοιλιά του τις φτερωτές γοργόνες,
με την αποκεφαλισμένη Μέδουσα
που δίπλωσαν τα φτερά της.
Ένα ασύλληπτο αντικείμενο μέγιστου πόθου,
τον θάνατο, έμμεσα, πάντα θα επιφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου