Στης Άνοιξης τις αμυδρές πρώτες λιακάδες
ζεστό το χώμα εκκολάπτει θαλλερά
ντύνεται πράσινα,χρώματα της ελπίδας
στρώνουν χαλί, μπουμπούκια ζωηρά.
Ανάλαφρο το βήμα σου την γη πατάει
πώς να ταράξεις αυτήν την υπέρτατη στιγμή
χίλια μικρά λουλούδια στο χώμα ανθισμένα
με σεβασμό σκύβεις κοιτάς το θαύμα της ζωής!
Που με σοφία αυτόν τον κύκλο δεν ταράσσει
και είναι αυτές οι μέρες μεγάλη διδαχή
ίδιες με τον κύκλο της ζωής του ανθρώπου
που πρέπει με σύνεση την γη του να κατοικεί.
Κάθε ματιά στην φύση, θέα που συνεπαίρνει
ένας πανέμορφος αετός πετάει εκεί ψηλά
δίπλα σου ξεδιψούν ζωάκια στο ρυάκι
ήχοι της εξοχής,στου πρωινού την σιγαλιά.
Κι όσο μέσα στην πλάση τα βήματα σε φέρνουν
ευδαίμονας γεμίζεις εικόνες ίαμα νου και ψυχής
νοιώθεις πουλί,χορταράκι,πηγή και βράχος
Βαρβάρα Κατσιάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου