Κι έχει σκεπή τον ουρανό... Βαρβάρα Κατσιάνου.

Λουσμένο μες τα κύματα και τον αφρό είν΄ένα σπίτι εκεί κάτω

στο γιαλό. Τις πέτρινες σκάλες του λούζει ασταμάτητα το

φουσκοθάλασσο νωχελικά... Η αμμουδερή αυλή του σπαρμένη

κρίνους πάλλευκους παγκράτια κρινάκια!

Και σαν μεσουρανίσει η πανσέληνος στο δρόμο σεργιανίζουν

καβουράκια.

Σκεπή του ο καθάριος ουρανός,τις νύχτες κεντημένα αστέρια,

το φεγγάρι. Από τα παραθύρια του τρυπώνει φως νυχτερινό ,

απέριττη αρμονία,χάρη. Πίσω απ΄τις πόρτες του κόσμος

αμάραντος,αθέατος ζει στην σιωπή,σιγάει.

Γραμμένη στους τοίχους η ιστορία του, μ΄ανθρώπινη φωνή

σαν να μιλάει.

Να μαρτυράει ότι πέρασε ζωή από εδώ,ένα πέρασμα ζωής που

έχει πιά σαλπάρει. Και αν το φυσάνε ανελέητα οι καιροί στέκουν

ακλόνητοι οι τοίχοι του αγαντάρει! Πετρόχτιστες καμάρες,

σκαλιστά υπέρθυρα,το Αιγαιοπελαγίτικο το μπαλκονάκι.

Το τζάκι,η καμινάδα,οι φεγγίτες του πλημμυρισμένοι άπλετο

φως στο μελτεμάκι. που μπαίνει απ΄της γκρεμισμένης οροφής

την εμπασιά!Ήλιος χρυσός το κάθε αστεράκι!

Στους τοίχους του σκιές τρελοχορεύουνε,σκιάσεις τόσο

ανάλαφρες,νυχτερινό χαδάκι ! Κι όταν της νύχτας ο μανδύας

πέφτει πάνω στα ερείπια μοιάζει με κάστρου τείχη,

έγραψε ιστορία όλο ζωή και τώρα μας κοιτά ξεθωριασμένο

χάσκοντας το ανοιχτό πορτάκι.

Βαρβάρα Κατσιάνου