Εκείνη την στολή την ξεχασμένη,
μέσα στο σεντούκι φυλαγμένη,
που έχει ξεθωριασει απ τον καιρό,
στο μπαούλο το παλιό.
Εσύ πού την φορούσες μπάρμπα Μάνθο,
πες μου και μένα για να μάθω,
πες μου για κείνα τα βουνά
και τα περάσματα τα μυστικά.
Σπίτι μου γινήκαν τα βουνά,
κρεβάτι μου τ αστέρια.
Ρα δάκρυα έστρεψαν...
Το ίδιο και ο πόνος, για μένα που είμαι μόνος.
Κι ένας είναι ο οχτρός πάρα μονάχα η σκέψη..
Πολέμησα και σκότωσα αμουστακα αγόρια.
Και κάθε φορά σκεφτόμουνα....
Ποιά μάνα άραγε θρηνή το δικό της το παιδί...
Ποιάς μάνας σκότωσα το σπλάχνο της
που εκείνη περιμένει??
Παράσημα να σε χαρώ είναι μονάχα οι σκέψεις...
Το αίμα και τα ουρλιαχτά απ όλα εκείνα
Μαίρη Ζάχου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου