Βρέθηκα στο σχολείο μου
την πύλη να περνάω
μ'όλες τις αναμνήσεις μου
στο παρελθόν γυρνάω.
Στα όμορφα τα χρόνια μου
την παιδική ηλικία
που πάντα με βασάνιζε
η ψηλή απ'την δασεία.
Στις τάξεις μου τριγύριζα
και μου'ρθαν οι εικόνες
οι δάσκαλοι μας μάθαιναν
για πράξεις και κανόνες.
Μια κιμωλία βρέθηκε
στου πίνακα την άκρη
ένιωσα σαν μαθήτρια
και μου'φυγε ένα δάκρυ.
Πόσες φορές ζωγράφιζα
σπιτάκια και βρυσούλες
που ανάμεσα στα γράμματα
τα γέμιζα καρδούλες.
Είδα και το θρανίο μου
που πάντα μελετούσα
ο μουσικός με έβαζε
συχνά και τραγουδούσα.
Είχαμε βρει την αφορμή
μας είχε χοροδία
ας ήτανε τα φάλτσα μας
να μοιάζουν τραγωδία.
Μας άκουγε το κτίριο
από τα πολλά τα γέλια
Ο γυμναστής μας φώναζε
πως είμαστε για γλέντια.
Παντού τριγύρω γύρευα
να δω συμμαθητές μου
και στα γραφεία στάθηκα
μην δω καθηγητές μου.
Ρώτησα τα ονόματα
και μου'παν έχουν φύγει
οι πιο πολλοί με σύνταξη
συγκίνηση με πνίγει.
Έχουν φωτογραφίες τους
στις σχολικές γιορτές μας
με τις λευκές κορδέλες
και με τις μπλε ποδιές μας
που μοιάζουμε με κύματα
όλες το ίδιο χρώμα
μακάρι να τη φόραγα
τη νοσταλγώ ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου