Μέσα σε δύο φύλλα κόκκινα
που χτυπούν ασταμάτητα
πάνω σ’ ένα μεσόκοπο δέντρο,
βρίσκεται η ζωή μου-πουθενά αλλού.
Μέσα από φωνές που σιώπησαν,
αφού πρώτα έκαναν σαματά
και τις άκουσαν ως της άγνοιας τα βουνά,
αναρριχήθηκε η μορφή μου-πουθενά αλλού.
Δίπλα σε παιδιά που τρόμαξαν
από τη χλομάδα του φεγγαριού
και αναρίγησαν και φώναξαν,
στάθηκα κι εγώ παιδί-πουθενά αλλού.
Κι όταν έμεινα μόνη μου,
στο λυκαυγές ή στο λυκόφως
και αναστέναξε η θάλασσα απ’ τα κύματα,
ήρθε και με βρήκε η ελπίδα-πουθενά αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου