Ο στίχος για τον κόσμο ποιητή
μοιάζει αγνός σαν κρίνος
είναι τροφή μες το μυαλό
και νιώθει να'ναι μύρος.
Που απλώνεται με ευλάβεια
στις σκέψεις του λαού
και τους μιλάει απαλά
με λέξεις του μυαλού.
Δεν έχει λόγο να σου πει
μόνο με το χαρτί του
πιάνει την πένα και αρχινά
να βγάζει την ψυχή του.
Πάντα μια μούσα στέκεται
που μες τη φαντασία
γράφει για την αγάπη του
τον πόνο ,τη θυσία.
Αυτό που τον πονέσανε
τον έκαναν να κλάψει
θέλει με κάποιον να τα πει
χωρίς να τον εβλάψει.
Όταν διαβάζει στέκεται
χαμένος στα γραπτά του
και ένα ποτήρι με κρασί
να είναι η συντροφιά του.
Και απ'τα πολλά λεγόμενα
στις σκέψεις του χαμένος
αυτή είναι η ζωή του ποιητή
μοναχικός και ξένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου