Ούτε κατάλαβε πότε χωρίστηκε
στα δυο η ψυχή του.
Το ένα κομμάτι, κοιτάζει το βοριά
και τ' άλλο στα νότια στρέφει.
Το ένα στο κόσμο μένει,
μιλάει, κλαίει και γελά,
έχει ανθρώπους φίλους.
Το άλλο, από χρόνια
γι' αλλού έχει φύγει,
γυρίζει, καίει και καίγεται
σε αέρινους και άγριους χορούς,
πάνω από νερά και δάση τραγουδώντας.
Απλώνει χέρια κι αγκαλιάζει αστραπές
και τις φιλά στο στόμα.
Στρώνει τον πόνο του
σαν κίτρινο σεντόνι
τις νύχτες ψηλά στον ουρανό,
να κοιμηθούν
Μαρίνα Αντωνίου
2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου