Οι πολιτείες που τώρα περνώ,
είναι αόρατες,
κανείς δεν μπορεί να τις δει,
λες και μάγισσες τις σκέπασαν
μ' αόρατα πέπλα.
Ο χτύπος της καρδιάς μου
ακούγεται στους δρόμους,
σαν τύμπανο πολέμου.
Καλεί τους ναρκωμένους ανθρώπους
τα μάγια της σιωπής μ' αγάπη να λύσουν
και τραγούδια να πουν
Μόνο μικρά χελιδόνια
απ' τις φωλιές πετάξανε
και μου 'δειξαν το δρόμο,
για άλλους κόσμους μακρινούς.
Παράθυρο ανοιγμένο μου
στου ουρανού τον κήπο,
μην φέρνεις τόσα αρώματα,
και χρώματα και αστέρια,
γιατί θαρρώ πως χάνομαι
Μαρίνα Αντωνίου
2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου