Σ' ένα όμορφο παλάτι,
Στα χρόνια τα παλιά,
Γεννήθηκε η μικρή Χιονάτη,
Με ολόμαυρα μαλλιά...
Είχε κόκκινα τα χείλη,
Και το δέρμα της λευκό,
Ηταν στο βασίλειο,
Το πιο όμορφο μωρό...
Ομως μια πικρή βραδιά,
Η βασίλισσα αρρωσταίνει,
Στο κρεβάτι έπεσε,
Σιγά σιγά πεθαίνει...
Ο βασιλιάς παντρεύεται,
Μια άλλη γυναίκα,
Να μη μείνει η κόρη του
Μόνη χωρίς μητέρα...
Μα η νέα μας βασίλισσα,
Ακαρδη είναι και σκληρή,
Τη μικρή Χιονάτη,
Να διώξει έχει βαλθει...
Για να την έχουν μόνη της,
Αρχηγό στον τόπο,
Να' χει τον πλούτο ολάκερο,
Και του στρατού τον λογο...
Σ' ενα στρατιώτη εντολή
Να τη σκοτώσει δίνει,
Μες στο δάσος το πυκνό,
Ιχνος της να μην μείνει...
Μα ο καλός στρατιώτης της,
Λυπόταν να σκοτώσει,
Της μικρής πριγκίπισας
Την καρδιά να παραδώσει....
Ετσι κλαίγοντας της λέει,
Να φύγει μακριά,
Κι' ενός μικρού ελαφιού
Πηγαίνει την καρδιά...
Η Χιονάτη φοβισμένη,
Μες στο δάσος τριγυρνά,
Οσπου βλέπει ένα σπιτάκι,
Με παράθυρα ανοιχτά...
Οπώς ήταν κουρασμένη,
Απ' τον δρόμο τον πολύ,
Πέφτει σ' ένα Κρεβατάκι,
Να αποκοιμηθεί..
Μα σε λίγο επιστρέφουν,
Επτά νάνοι σε σειρά,
Την κοπέλα όλοι βλέπουν,
Να κοιμάται και ρωτάν...
Ποια να είναι η κοπέλα,
Και τι θέλει εδώ νά ;
Ευθύς την εξυπνανε,
Κι' αρχίζουν να Μιλαν...
Τους είπε Χιονάτη μας,
Την θλιβερή ιστορία,
Και έτσι αποφάσισαν,
Να γίνει του σπιτιού κυρία...
Ομως η βασίλισσα,
Μαθαίνει οτι ζει,
Και ενα νέο σχέδιο,
Ετοιμάζει στη στιγμή...
Τα μαγικά τα ξόρκια της,
Ετσι ξεκινά,
Και ευθύς μεταμφιέζεται,
Σε γλυκειά γιαγιά...
Παίρνει ένα καλάθι,
Με μήλα φορτωμένο,
Και στο χέρι της κρατά ,
Ενα δηλητηριασμένο....
Μόλις φύγανε οι νάνοι,
Στο σπιτάκι φτάνει,
Με όλη της τη δύναμη,
Τη φωνή της βανει....
Ανοιξε κοπέλα μου,
Είμαι φτωχή γριά,
Αγόρασε ένα μήλο,
Αντε να' σαι καλά....
Λυπήθηκε η Χιονάτη,
Τη φτωχή γριά,
Στο δηλητηριασμένο μήλο,
Δίνει μια δαγκωνια...
Ευθύς νιώθει μια ζάλη,
Ο κόσμος σκοτεινός,
Στό πάτωμα σωριάζεται,
Χωρίς να ξέρει πώς....
Το απόγευμα οι νάνοι,
Τη βρίσκουν καταγής,
Σε φέρετρο τη βάζουν,
Και κλαίνε ολημερίς ...
Σε λίγο να' σου φτάνει,
Πρίγκιπας μορφονιος,
Φιλί στο στόμα δίνει,
Και ξυπνά ο άνθος...
Μια προσπάθεια μου μετατροπής
γνωστού παραμυθιού σε ποίημα πριν χρόνια...
Εύη Καφούρου 2006.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου