Τριάντα αργύρια... Εύη Καφούρου Αλιπράντη.

Μα έλα, μίλα,

Δώσε ψυχή σε αυτή τη στιγμή του δισταγμού σου…

Θέλω τόσο να ακούσω δικαιολογίες,

Προσπαθώ να τις βρω,

Να δώσω άφεση αμαρτιών στο απροσδόκητο…

Δεν μπορεί, κάπου εδώ,

Θα υπάρχει μια ανάγκη,

Αυτή που κάνει να αλλάζουν ρότα

Τα στέρεα βήματα των αποφάσεων.

Φανέρωσέ τη…

Και ίσως, ακόμα κάποιο μυστικό

Καλά κρυμμένο,

έπαιξε το ρόλο του.

Με ομερτά δεσμευμένο,

Παραπλανημένο από «καλοθελητές» καταδότες της αλήθειας.

Διαστρεβλωμένη πάντα σαν την ψυχή τους,

Τάζουν λύτρωση Σωτήριες χρήζοντας

τις παρεμβολές τους.

Μα τα πήραν τα τριάντα αργύρια από την προδοσία τους.

Δεν το βλέπεις;

Κοίτα τα χέρια τους,

Είναι κόκκινα…