Ένας πόλεμος η μέρα
κι οι ανάσες μας σπαθιά
φτιαγμένα από πάγο,
στάζουνε λέξεις καρφιά.
Τα πεδία της άνισης μάχης στενά
πουθενά δεν μπορείς να κρυφτείς.
Σε τούτη τη γη οι νύχτες
είναι πικρές δίχως άστρα,
φτάνουν βαριές, κουρασμένες
και ξαπλώνουν στην πέτρα
έχοντας μίσος για προσκεφάλι.
Το δίκιο σκάβει με νύχια το χώμα
τη ρίζα της δάφνης να βρει
Μαρίνα Αντωνίου
Συλλογή Σκοτεινά Μονοπάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου