Το πρόσωπό μας φορτωμένο με μνήμες
έχει σφραγιστεί με ρυτίδες
που μας έσκαψε το φως
Κι έτσι βάρυνε το βλέμμα μας
κάνοντας τον ορίζοντα
ν’ απομακρύνεται συνεχώς
να προσθέτει κάθε φορά κι άλλη σκιά
χωρίς να παύει να είναι ελκυστικός
Ελπίζοντας σε κείνα τα θαύματα που σωπαίνουν
που έχουν μέσα τους έρωτα ζωής
που κάποια στιγμή υπάρχει η ελπίδα να φανερωθούν
ν’ αγκαλιάσουν απ’ άκρη σ’ άκρη τη γη
Όπως το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή
να κάνουν πιο αστραφτερό τον ουρανό
να φωτογραφίζουμε ταξίδια που χάσαμε
8/5/2021
Γεώργιος Ελευθ. Καραγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου