Κι ας με πνίγει το γκρίζο
τα ξεχνάω όλα
αν ακούσω απ’ τα χείλη σου
μια λέξη αγάπης
θα μπορώ ν’ ανασάνω
Έωλη να μείνει
με ανοιχτά τα χείλια
χωρίς κόμμα ή τελεία
τη μνήμη μου να τρελαίνει
όταν την αγγίζω
Το δικό μας να θυμίζει
το απίθανο δέσιμο
που διατηρούσε ακέραια
του έρωτα την εμβέλεια
ν’ απελευθερώνει ενέργεια
στους δρόμους του μυαλού μου
Όμως, δεν θ’ αποκτήσω
τον παλιό καλό έλεγχο
αφού νιώθω προδομένος
που ακόμα και στ’ όνειρο
συνεχίζω να βρίσκω
στο νέκταρ του φιλιού σου
τη λέξη που μου στέρησε
9/6/2021 Γιώργος Καραγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου