Κατεβαίνω τη σκαλα
σε κάθε της στροφή σε συναντώ
σε καθε πλατύσκαλο
και μια ανάμνηση
Κοιτώ να βρω το τελευταίο σκαλί
μάταια.. μοιάζει απύθμενη
Σε ψάχνω μέσα στα κιγκλιδώματα,
λες και θα σε βρω εκει,
να πιαστώ απ το χέρι σου
Κατεβαίνω και σε κάθε πάτημα
μοιάζει με κινούμενη άμμο
φαντάζει ακίνητη, αργά και μεθοδικά
καταπίνει οτι αγγίζει
όπως κατατρώει το οξύ
τα μόρια του μετάλλου
διαβρώνοντας τη συνοχή του
Κατεβαίνω γεμάτη προσμονή
το φως λιγοστεύει και μαζί
λιγοστεύει και ο φόβος
Δεν σταματώ
Όχι
Αυτή τη φορά δε θα σταματήσω
τίποτα και κανένας δεν θα με εμποδίσει
Οπλίζομαι τη μοναδική μου ελπίδα
να είσαι εκεί και να με περιμένεις
Να με πάρεις απ το χέρι
και να με οδηγήσεις πίσω
εκεί που κατοικεί ο έρωτας
και γεννιέται το πάθος
Εκεί που πεθαίνει η συστολη
και ξυπνάει ο ποθος
στο βλέμμα σου, στο άγγιγμα σου,
στο φιλί σου
Τώρα τρέχω
πηδάω τα σκαλιά δύο δύο
Τώρα έρχομαι και σε συναντώ
Τώρα υπάρχω
Φλώρα Τ Jose
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου