Η ανέχεια... Πασχαλης Κατσικας

Φέτος η πόλη μου δεν είναι ανιαρή, δεν κοιμάται

δίχως να προσφέρει εξαίσια θεάματα.

Σε μικρή κλίμακα διασώζει στοιχεία λαϊκότητας,

γιατί τα έχουν απόλυτη ανάγκη, ακόμη, οι αστοί.

Μια αναγέννηση κι ένας μεσαίωνας γεννήθηκαν ταυτόχρονα,

για να μπορούν στους εύθραυστους ήχους τους

να διαχωρίζουν το σώμα απ' την ψυχή.

Χθες κρεμάστηκε ο Άντελ στο συρματόπλεγμα, ο ήχος του

σαν σουβενίρ εστάλη στους δικούς του,

άκουσαν από το αρπίχορδο μια μουσική που δεν ήταν

αμιγώς ελληνική.

Σήμερα ψέκασαν τον Αχμέτ που ζούσε στην Ευδαίμονα Αραβία,

εκεί ζωγράφιζε αδύναμα παιδιά,

που ίσως κάποτε να έπιναν με Μόκα τον καφέ τους.

Σε πηχτά φτερά που έσταζαν αίμα, ένα μωρό έκρωζε μονότονα.

Η Αρζού απ' τη Συρία όπου κι αν έφερε τα άνθη της,

συνωστίστηκαν ναυαγοσώστες ψευδαισθήσεων.

Αύριο που θα με πάρουνε τα χρόνια, ίσως την ανέχεια

να μην την ανέχεται ούτε o Θεός, ίσως μετριάσει το σφρίγος Του,

σ' αυτόν τον γάμο, ίσως κι εμείς ακόμη να γίνουμε ολότελα νους.

* Άντελ: δίκαιος, τίμιος, ειλικρινής.

Αχμέτ: αυτός που ευχαριστεί συνέχεια τον Θεό.

Αρζού: θέληση, επιθυμία.

Το ποίημά μου "Η ανέχεια" που δημοσιεύτηκε στον Μανδραγόρας Περιοδικό για την Τέχνη και τη Ζωή τεύχ. 64, αφιερώνεται στη μνήμη του Angustin Garcia Romero - Nieva συνιδρυτή του Συλλόγου SOS Refugiados και μεγάλου αγωνιστή στο πλευρό κάθε πρόσφυγα.