Νοσταλγία... Άννα Κοκκίνη.

Και τι δεν θα έδινα

Να σε άκουγα από κοντά

Μια νοσταλγία που με αγγίζει από μακριά

Να ένιωθα την ανάσα σου όλο και πιο ζεστά

Μα πάλι και έτσι που έρχεσαι στα πεταχτά

Ας είναι !!

Αλησμόνητα και τα σκιρτήματα τα μακρινά !

Οι νύχτες οι αφέγγαρες κρύβουν τα μυστικά

Τα πέπλα τους ανοίγουν για να αναγγείλουν

Την θερμή ονειρική αγκαλιά

Μέσα μας τότε το φεγγάρι νανουρίζει

τους ψιθύρους της καρδιάς

Ακόρεστη η αγάπη μας την κάνει να σφυροκοπά

Έπειτα σαν την ήρεμη θάλασσα παφλάζουν

μέσα μας τα όνειρα μας !!

Ο ήχος της ανάσας σου !!

Παρηγορεί της νύχτας την σιγή !

Γίνεται μαγικά ενεργή !

Καθόσον υφαίνεται του ονείρου το χαλί !!!!!

Άννα Κοκκίνη