Τα κορμιά τους τι κι αν φλεγόταν σε εκείνο το βωμό ,που χρόνια τώρα είχαν αποφασίσει, να το θέσουν μπροστά τους ,μα ποτέ να μη γίνει , υπόσταση ,προς θυσία κι αφανισμό του.
Η λάβα των κορμιών τους κατάκαιγε το είναι τους , καθώς εκείνο το πάθος τους ,δεν έλεγε να καταλαγιάσει και κυρίως να αποστασιοποιηθεί.
Ίσως γιατί εκείνα ήξεραν καλύτερα τη γλώσσα τους , συνεννοούνταν άρτια ,τι κι αν οι ιδιοκτήτες και κάτοχοί τους , θέλησαν να τα φιμώσουν και να τα αποκαρδιώσουν.
Έτσι ΄εξέφραζαν τα λόγια τους ,επικριτικά πολλές φορές ,μα κυρίως , απ τη μεριά της ,που πάντα φώλιαζε ο ρημαδοφόβος της φυγής της ,καθώς ο αγαπουλίνος της ,έτσι τον έλεγε, δεν αποφάσιζε , ή μάλλον δε δρομολογούσε τα αυτοννόητα .
Θα μου πεις ,ήξερε πολύ καλά τι έκανε και γιατί ,αλλά η δική μας η φίλη ,πάντα ασυγκράτητη και παρορμητική ,τον άφηνε τον καημένο το γλυκό της αγαπημένο ,λατρεμένο πάνω απ το κάθε τι στη ζωή της ,στα κρύα του λουτρού .Είχαν συνηθίσει ο ένας τον άλλον ,που ο καθένας καταλάβαινε και την παραμικρή του αντίδραση ,πριν καν να την κάνει αισθητή .
Χρόνια τώρα , είχαν μάθει ο ένας τον άλλον απ έξω και ανακατωτά ,μα το κυριότερο ήταν εκείνο ,που ίσως και θελημένα, αρνιόταν να δουν και να αποδεχθούν , να παραδεχθούν και να συμφιλιωθούν με την ιδέα .
Ήταν γεννημένοι ο ένας για τον άλλον ,ήταν φτιαγμένοι απ την ίδια πάστα και το πεπρωμένο τους ,χρόνια τώρα,αποδείχθηκε και πάλι φυγείν αδύνατον.
Μια φυγή , που τη σχεδίαζαν και οι δύο , με τα δικά τους μέτρα και κριτήρια μεν ,αλλά η αποδοχή και το αποτέλεσμα ,το ίδιο πάντα . Δε γινόταν να ζήσουν ο ένας μακριά απ τον άλλον ,δεν ήταν δυνατό να αποχωρισθούν ο ένας την ανάσα του άλλου ,έστω και στο ταξίδι εκείνου του νου ,που συναντιόταν ο έρωτας και η αγάπη , το λάθος και το πάθος .
Μα ποτέ μια αγάπη δεν είναι λάθος ,παρά εκείνο το πάθος ,που συνεχίζει να δρα και να αποτυπώνει τις λαχτάρες και τις ταραχές τους ,αποδεικνύει και αποδίδει τα εύσημά της η μοίρα ,στα δικά τους αποτυπώματα ,ψυχής , καρδιάς και νου .!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου