Γιάννης Χαραλαμπάκης... Σ'' αγάπησα!!

Σε αγάπησα, δεν ξέρω πόσες φορές στο είχα πει και αν εσύ

ποτέ το πίστεψες αλλά η αλήθεια είναι αυτή.

Σ’ αγάπησα πολύ, δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος που να

αγάπησε ποτέ του ποιο πολύ, απ' όσο αγάπησα εγώ εσένα.

Δεν σε αγάπησα για τις καμπύλες του κορμιού σου,

που ερωτικά ακόμη και το φόρεμά σου άπληστα τις άγγιζε.

Σαν εραστή αντίζηλο το θώραγα ενώ κρεμόταν άπληστα

απ’ τα σφιχτά, τα στήθη τα προκλητικά, που εμένανε

κοιτάγανε φιλήδονα ερωτικά, αμήχανα κι αυτά.

Δεν σε αγάπησα για τα ίσια αχτένιστα μαλλιά σου,

που πέφτανε ανέμελα, πάνω στο πρόσωπό

με την τόσο ξέχωρη θωριά σου.

Τα μαλλιά που δεν τα έσπρωξες ποτέ πίσω με το χέρι,

παρά φυσούσες μοναχά με δύναμη, τα χείλη σφίγγοντας μηχανικά,

γιατί πολύ σου άρεσε πάνω στο πρόσωπο σου να νοιώθεις

Δεν σε αγάπησα για τα σαρκώδη κόκκινα σαν αίμα χείλη σου.

Τα χείλη αυτά που σαν μιλούσες, νεράιδες μοιάζανε

πλεγμένες, σ’ ανατολίτικο ερωτικό χορό.

Σαν τα κοιτούσα παθιασμένα κι αδιάκριτα, έβγαζες δήθεν

αδιάφορα, το καθρεφτάκι το μικρό και το κραγιόν

που το ακουμπούσες επάνω τους αργά,

λες και ήθελες περισσότερο να με βασανίσεις.

Ήξερες πως τα ποθούσα, και σου άρεσε πολύ αυτό.

Δεν σε αγάπησα για το λευκό βελούδινο σαν αλκαντάρα,

τρυφερό λευκό σου δέρμα.

Δεν σε αγάπησα για το αγγελικό σου πρόσωπο,

που με το λάγνο το κορμί σου, ταίρι δεν κάνανε.

Το χέρι μου έτρεμε ολόκληρο, πριν η παλάμη πάνω σε αυτό

το ποθητό κορμί ακουμπήσει.

Ίσως φοβόμουν μήπως καταστρέψω, αυτό που φάνταζε

στα μάτια μου, σαν αλαβάστρινο του Χαλεπά αριστούργημα.

Τώρα για δες, ο χρόνος, κατάφερε να μας νικήσει.

Το σώμα δεν μοιάζει πια με το μετάξι

και το αλαβάστρινό σου πρόσωπο

φθαρμένο είναι τώρα και αυτό.

Τα ανέμελά σου τα μαλλιά, δεν κυματίζουν τώρα μπρος

στο ροδαλό κι όμορφο πρόσωπό σου.

Και οι καμπύλες του κορμιού σου δεν ξεχωρίζουν τόσο,

ώστε να προκαλούν τα βλέμματα των ανδρών.

Μόνον τα μάτια σου έμειναν, όμορφα όπως τα γνώρισα.

Δυο μεγάλα αστραφτερά μαργαριτάρια, που πύλες

του παράδεισου ήτανε για μένα σαν τα’ αντίκριζα.

Αερικό γινόμουν, και μέσα τους πετώντας έμπαινα

να συναντήσω τον παράδεισο και ν’ αγναντέψω από κει ψηλά

μέσα από τα σύννεφα, πόσο μικρή είναι τελικά η γη.

Κι όταν σ’ αποχαιρέτησα, χωρίς ντροπή όλα σου τα’ ομολόγησα.

Δεν είμαι εγώ για τον παράδεισο αγάπη μου μεγάλη.

Η κόλαση είναι ο χώρος και ο τόπος ο δικός μου.

Εκεί θα συναντήσω και θα βρω όλους απ’ το σινάφι το δικό μου.

Άλλο δεν έχω να σου πω... Μόνο πως πάντα θα σε αγαπώ.

...Γιάννης Χαραλαμπάκης...