Πόσα άνθη... Ριτσα Σκουταριωτη.

Γιατί δεν μιλάς;

Ο φόβος είχε κατοικήσει στο βλέμμα της

από τα πρώτα λεπτά της ευτυχίας.

Στην πρώτη ανάσα του παιδιού,

στο τρυφερό της χάδι, στα πρώτα τους βήματα,

σε κάθε νέο ξεκίνημα , ήταν εκεί.

Μα σιωπούσε.

Γιατί δεν μιλάς;

Πονάω.

Πληγές που αιμορραγούσαν στην αγνή ψυχή της

κρύβονταν πίσω από ένα χαμόγελο.

Στις αγκαλιές των σπλάχνων της μάζευε την αντοχή της και περίμενε..

Γιατί δεν κοιτάς;

Ντρέπομαι, και η ζωή πονάει.

Έτσι της είπαν.

Το τέλος ήταν μπροστά της, μα δεν ήθελε να δει.

Απόψε ο θάνατος γυρίζει έξω από το σπίτι.

Έκοψε βίαια τα χειμωνιάτικα άνθη που δεν πρόλαβαν

να μεγαλώσουν με την πνοή της ηλιαχτίδας τους.