Πάνω στη γη γονάτησες, στον βράχο ακουμπάς,
Τα χείλη λένε προσευχή τον ουρανό κοιτάς.
Το δάκρυ έγινε βροχή, την αγάπη να ποτίσεις,
Τον άνθρωπο που έφτιαξε ο θεός αυτόν να συγχωρήσεις.
Εσύ όλα τα βάρη του θέλεις να τα σηκώσεις,
σ' όλες τις αμαρτίες του, συγχώρεση να δώσεις.
Και εκεί που πάτησες στη γη, που το δάκρυ σου έχει ποτίσει
Ο σπόρος της αγάπης σου ένα δέντρο έχει ανθίσει.
Μεγάλωσε και θέριεψε μέσα σε μιά βραδιά
Μεγάλες ρίζες έριξε, πελώρια κλαδιά.
Και τους χυμούς του ρούφηξε, από τα δάκρυά σου.
Η αγάπη..... Έγινε καρπός, να θρέψει τα παιδιά σου.
Μα αυτά ....αυτά για λίγα δηνάρια τον λυτρωτή προδώσαν,
Το δέντρο έκαναν Σταυρό , και πάνω τον σταυρώσαν .
Και αντί από τα φύλλα του να κάνουνε στεφάνι
Τα αγκάθια πήραν του βουνού, στην κόμη τα έχουν βάλει.
Μα αυτός όλους τους συγχωρεί, τα μάτια του σηκώνει
Με ανοιχτά τα χέρια στον Σταυρό, η φωνή του δυναμώνει.
Συνγχώρα τους Πατέρα μου, δεν ξέρουνε τι κάνουν
Πέτρος Παπάζογλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου