Η παρουσία προς το φως... Πετρούλα Σιόγκα.

Η μορφή μου πορφύρα,

σχηματισμό έφτιαξε, στον άσπρο τοίχο..

Ήθελε το χρώμα αυτό της χάσης

του ήλιου, να μείνει μέχρι που να μεταμορφωθεί σε λευκό φως

της αυγής.

Το χρυσό φως που απλωνόταν γύρω μου,

έκανε τη στιγμή... μάρτυρα,

μιας και μόνης αλήθειας:

Τη δική μου ανάσα... που ίσα,

μου έδινε ζωή.

Ένα παράπονο για την προσπάθεια που έκανα, να μείνω

ως εαυτός και μια προσευχή για το τέλος ...

Ένα στεφάνι από ανείπωτες λέξεις μπηγμένες τόσο βαθιά,

χωρίς αντίσταση, που γίνανε ένα με την αποδοχή της αίτησης

για υπαγωγή στο νόμο του κόσμου..

Παρέδωσα...

Στο χθες ότι με πόνεσε.

Ήταν η λέξη που προκάλεσε σεισμό στην ζωή που τελειώνει

για να δώσει σε μια καινούργια,

την αρχή του ταξιδιού με αγάπη

και μια λευκή ζωή,

που θα γράψει νέους κανόνες!

Πετρούλα Σιόγκα

"ROSI"