Αραχνο`ύ`φαντη ζακέτα αποτίναξες
εν μία νυκτί
έμπαζε
το ψύχος πάγωνε τα σωθικά σου
τα όνειρα διέρρεαν
πονούσες
σμίλεμα πλευρικό
με μία πυγμή
σε κύκλο πάνω
να στροβιλίζεται το διανόημα
με λαγνεία
μειδίαμα στη θλίψη
ο άνεμος ουρλιάζει
η ξεσκισμένη τέντα ραπίζει τα κυκλάμινα
τα μαραμένα
το ουρλιαχτό της κάμπιας
στ’ αστέρια μελωδεί
αναγεννάται η Αφροδίτη
ακριβοθώρητος αστήρ
σε βάζο πήλινο τον φύλαξες
μαζί με σκόνη ελπίδας
μια αγκαλιά αστέρια σου μηνύσανε
ταξίδι αλαργινό
ντύθηκες φορεσιά
αγκιστρωμένη σ’έναν σωλήνα ενοχής
η γκρίζα αύρα σ’εμποδίζει
διέξοδο αναζητάς
οι μυς υποταγμένοι
σε βλέμμα ακατανίκητο
χαράζει μονοπάτι
ακολουθούν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου