Νύχτωσε... Θανάσης Καλλονιάτης.

"Νύχτωσε ξανά, βυθίστηκε

ο ήλιος, στα βουνά,

η μοναξιά ακόμη ένα βράδυ με

στοιχειώνει,

οι δαίμονες του νου, μου ψιθυρίζουν δειλά,

στου μυαλού μου τα βάθη, η θύμηση σου με σκοτώνει.

Νύχτωσε ξανά, η πλάση, στου

Μορφέα την αγκαλιά,

τ' αστέρι σου κοιτώ στον ουρανό,

ξάγρυπνο είν' αυτό,

τη λάμψη του θωρρεί, και θύματα παραφυλά,

να τα φυλακίσει, με το φιλί σου

το καυτό.

Έλα κοντά μου να σε δω,

το φως σου να με θρέψει,

στη φυλακή σου ας χαθώ,

φιλί σου να γευθώ,

η λάμψη σου τα μάτια μου,

το φώς τους, ας το κλέψει,

και ας βρεθώ αιώνια, στο σκότος το στερνό".

Θανάσης Καλλονιάτης