Στο ταξίδι που λέγεται ζωή... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Ίσως δεν είναι μια γυναίκα σαν αυτές που ποθείς,

δεν έχει ωραία πόδια, ωραίο στήθος και καλλίγραμμο κορμί.

Είναι όμορφη αλλά μόνο για εκείνους που μπορούν να το δουν,
και παραμένει όμορφη σαν λουλούδι που μαζεύτηκε βιαστικά.

Είναι μυστηριώδης και κάποιες φορές κυκλοθυμική,
σε μια στιγμή με μια ματιά της, μπορεί να σε εκμηδενίσει.

Κάποιες φορές δυσάρεστη, δεν απαντά σε λόγια περιττά,

κρύβει καλά το λυπημένο βλέμμα πίσω από το χαμόγελο της.

Τα βήματα της είναι αργά και την απομακρύνουν απ' ολους,
κι όμως, σε κάθε της υπερβολή αισθάνεσαι την τελειότητα.

Την επιθυμώ σαν ένα κλεμμένο βλέμμα, σαν απροσδόκητο δώρο,

σαν το παιδί που μαθαίνει να περπατάει, σαν άρωμα ευτυχίας.

Έχει την ομορφάδα από τις ρυτίδες των χρόνων της
και την εμπειρία από την επανάληψη των λαθών της.

Έχει την ντροπαλή και καθαρή φλόγα των ματιών της,
και την γοητεία της σιγουριάς στο αφηρημένο βλέμμα της.

Θέλω να απλώσω το χέρι και να την αγγίξω σαν ρόδο μυθικό,

να την ζήσω σαν την πραγματοποίησή ενός ξεχασμένου ονείρου

να νιώσω τις ατελείωτες σιωπές και την αίσθηση της αμαρτίας 

να με κυριεύει, σαν το αδύνατο που έγινε μόνο για μένα δυνατό.

Να ξαναζήσω το τέλος από την αρχή σε ένα ακόμα ταξίδι. 

Γιάννης Χαραλαμπάκης.