Ντρέπεσαι …
Σου κλείνω το μάτι
και ένα κόκκινο μαντήλι κρύβει το γέλιο σου
σκεπάζει το βλέμμα της αγάπης σου
κλειδώνει τα χείλη της λαχτάρας μου
Πόσο περίεργο
εσύ που πόθους γεννάς κάθε μέρα στο κορμί μου
που φυτεύεις ηδονές και χάδια
σπάνια λουλούδια σαρκοφάγα όλα για χάρη μου
να χαμηλώνεις το βλέμμα
και ν΄αφήνεις όλα τ΄απόκρυφα ‘θέλω’ της ψυχής σου
να πνίγονται στη σιωπή
Εγώ δε ντρέπομαι …
φωνάζω ‘σ΄αγαπώ’
χαρίζω στο κορμί σου τις ανάσες μου
στολίζω στα μαλλιά σου τα δικά μου ‘θέλω’
Δική σου κάθε ώρα και στιγμή
κάθε δείλι …κάθε ξημέρωμα
κάθε ανάσα και κάθε βήμα θάνατο που πλησιάζει …
που έχω την αίσθηση πως τρέχει κατά πάνω μου
μόνο για να με πάρει μακριά σου
για να μ΄εκδικηθεί που σε βρήκα
που σ΄άρπαξα και δικό μου σ΄έκανα
Ντρέπεσαι …
Μα εγώ πόλεμο κήρυξα σε ζωή και θάνατο
δικό μου να σ΄έχω
μέχρι που τα πάντα να βυθιστούν σε ύπνο αιώνιο
καταδικασμένο …
Συνεχίζω να σου κλείνω το μάτι
συντροφιά με κάθε πόθο
μα εσύ μάτια μου συνεχίζεις να
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου