Κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα
πάνω από το λόφο
πάνω από το κάτασπρο καμπαναριό
της Αγίας Μαρίνας.
Κοιτώ τα σπασμένα κεραμίδια
μιας ξεχασμένης σκεπής
και το ράμφος
της μοναχικής δεκαοκτούρας
να ξύνει τις μασχάλες της.
Σπάνια επισκέπτρια
μα πόσο απαραίτητη να
μοιραστώ τη μοναξιά μου!
Ο ήλιος χάθηκε, τ’ αστέρια χαμήλωσαν
σήκωσα τα χέρια ψηλά
και τα ακροδάχτυλα μου
χάιδεψαν τη μικρή Άρκτο.
Η Δεκαοκτούρα έχει πάει για ύπνο
και εγώ στη μοναξιά μου
προσπαθώ να θυμηθώ
τους χαμένους μου έρωτες
τους ανθρώπους
που είχαμε τις ίδιες ιδέες
τις ίδιες σκέψεις
τα ίδια όνειρα
τότε που δεν γνωρίζαμε
τη λέξη μοναξιά.
Τώρα πεθαμένες αναμνήσεις
περνάνε και χάνονται
γίνονται αστερόσκονη
σε μια άλλη διάσταση.
Η δεκαοχτούρα κοιμάται
κάτω απ’ τα σπασμένα κεραμίδια.
Νύχτωσε και τ’ αστέρια έχουν ψηλώσει
αφήνοντας τα ακροδάχτυλά μου
να τα χαϊδεύει το βορινό αεράκι
και εγώ να κρυώνω.
Η μνήμη αδειάζει τις αναμνήσεις
κι αυτές περνάνε
μπροστά από τα μάτια μου.
Ανεμοδαρμένο παρελθόν
αναμνήσεις, οράματα
όνειρα
σπόροι που ποτέ δε φύτρωσαν.
Τώρα αράχνες κρεμασμένες
στον έναστρο ουρανό
υφαίνουν θάνατο
και εγώ περιμένω το νέο φεγγάρι
περιμένω
τη χρυσή κλωστή των αστεριών
που κρατά την ελπίδα.
Θανάσης Παμπόρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου