Ουράνιος Ναύτης... Γιάννης Τάτσης.

Ασπρομαλλούσα η θάλασσα
στους βράχους της χτυπιέται,
βογκώντας με βραχνή φωνή
τους ναύτες της κραυγάζει,
που άφησαν την άσπρη χαίτη
των αλαφιασμένων της κυμάτων
και τρέχουνε στο γαλανό ουρανό
βιτσίζοντας τ’ σύννεφα.
Αέρινες πνοές του άπειρου γαλάζιου,
αιώνιοι ταξιδευτές στο πλοίο
των ανέμων, χωρίς αγκυροβόλι
γυρισμού, αναζητούν στη μαύρη γη,
τον άγγελο που άφησαν
με τσακισμένες τις φτερούγες
και τους μαυροντυμένους τους γονείς,
ήχοι πένθιμης μουσικής
στην άρπα της λύπης,
που σαν σκοτεινό, πελώριο κύμα
συντρίβει την ύπαρξή τους
στα κοφτερά
της απογοήτευσης βράχια.
Γιάννης Τάτσης

Από την ποιητική μου συλλογή: 

"Ανήκω στον αγωνιστή" 

για περισσότερη ποίηση στον πιο κάτω δεσμό:

 https://blogs.sch.gr/iotatsis