Ανεμοστρόβιλοι θυμών στις πεδιάδες της ψυχής
ανεμίζουν στις ράγες του νου τα τσαλαπατημένα,
σαν φθινοπωρινά φύλλα, όνειρα.
Στις τοιχογραφίες των λογισμών κινηματογράφος
οι συνειρμοί παίζουν το έργο τους,
γενιές και γενιές στο ίδιο έργο θεατές.
Ιαχές και λάβαρα σχίζοντας τον αέρα
μεθούν τους στρατηγούς της πολιτικής,
που κρατώντας το σκήπτρο του αδιάβλητου,
μιλάνε για τα νέα ναυπηγημένα καράβια,
που θα ταξιδέψουν τα όνειρά μας στη ροδόχρωμη
χαραυγή, που γλυκοχαράζει στην πολιτεία.
Ελευθερώνοντας πουλιά της αγάπης,
καταργούν την άνομη
και άναρχη έδρα στην πολιτεία,
τάζοντας τα κλειδιά στον άρχοντα νόμο,
οδηγό στης κοινωνίας το τρένο.
Ήχοι μελωδικοί τυμπανίζουν τα αυτιά μας.
Ενθρονισμένοι στο κάστρο της εξουσίας
και συνεπαρμένοι απ’ τα μεθυστικά αρώματα
και τις γεύσεις της πολιτικής κουζίνας,
ξεχνούν της ισοπολιτείας τους λόγους.
Γοητευμένοι απ’ το νέκταρ και την αμβροσία
καλωσορίζουν το άναρχο συμφέρον,
που σαν δικτάτορας καταλύει τους όρκους.
Ο κύκλος ξαναρχίζει την πορεία του
και εμείς θεατές του πολιτικού θιάσου
παρακολουθούμε το έργο της προδοσίας,
με άναρχες φωνές διαμαρτυρίας, ανήμποροι
να τραβήξουμε το σπαθί απ’ το θηκάρι μας.
Ξεχειλίζοντας το λαήνι της απογοήτευσης,
μας πλημμυρίζει αισθήματα και συλλογισμούς.
Ως πότε τα δίγλωσσα αηδόνια της πολιτικής
θα γεύονται ατιμώρητα τον τίμιο ιδρώτα μας,
πίνοντας στην υγεία των εύπιστων!
Ποιος ορθομέτωπος ξυλοκόπος θα βρεθεί,
που ο λόγος του γραφτό συμβόλαιο
θα αντιστέκεται στους άπληστους ανέμους
εξουσίας και με στιβαρό χέρι δίκαιου δικαστή,
σηκώνοντας τον πέλεκα, θα κερματίζει τις ρίζες
των δέντρων της αδικίας, που δρασκελίζοντας
ξαναριζώνουν και ξαναριζώνουν
και απλώνοντας κλαδιά και φύλλα στην κοινωνία,
Γιάννης Τάτσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου