Η Ποίηση Μου Δίδαξε... Μανώλης Κατσούλης.

Όπως ο Ήλιος διαβαίνει πάνω απ’ τα ψηλά βουνά και συντρίβει τις αποστάσεις και κάθε ανατολή και ηλιοβασίλεμα σκύβει και φιλάει τη θάλασσα, μπαινοβγαίνοντας στην αγκαλιά της, η ποίηση μου δίδαξε μαγότροπες λαλιές σαϊτευμένων αηδονιών, ώστε τις διαφωνίες και τα εμπόδια που υπήρχαν ανάμεσά μας, να προσπερνάω. Η ποίηση μου δίδαξε, να δημιουργώ με επιμονή τις συνθήκες ώστε να ομορφαίνω τα όνειρά σου, να ημερώνω τις σκέψεις σου και τα ομορφότερα αισθήματά σου. Η ποίηση μου δίδαξε, να φέρω μόνιμα πάνω μου κλειδιά από: καθρέπτες ουράνιου τόξου, θροΐσματα ανέμων που σπρώχνουν το ολόγιομο κίτρινο φεγγαράκι να προλάβει να κρυφτεί στης μέρας την αγκάλη, μεθυστικά αρώματα λουλουδιών γεύσεων σάμπως μύρων απ’ τα χείλη και το κορμί σου, χάδια λωτών και ν’ ανοίγω τα ρυάκια της υπέροχης καρδιάς σου. Τι όμορφα που είναι όλα στο μαγεμένο δάσος της.. Τώρα πλέον για μένα είσαι μια πόρτα πάντα ανοιχτή. Κάποτε κοίταγα μέσα απ’ τα παράθυρά σου χωρίς να ακούω τις κραυγές και τους τρίσβαθους αναστεναγμούς σου, χωρίς να βλέπω τους καπνούς από τ’ απελπισμένα σου γράμματα και βουβαμένος προσπερνούσα. Όπως ο Ήλιος διαβαίνει πάνω απ’ τα ψηλά βουνά και συντρίβει τις αποστάσεις και κάθε ανατολή και ηλιοβασίλεμα σκύβει και φιλάει τη θάλασσα, μπαινοβγαίνοντας στην αγκαλιά της, η ποίηση μου δίδαξε μαγότροπες λαλιές σαϊτευμένων αηδονιών, ώστε τις διαφωνίες και τα εμπόδια που υπήρχαν ανάμεσά μας, να προσπερνάω. Άκου το τραγούδι της σιωπής γλυκόλαλο να σέρνει τη στερνή ανατριχίλα του θανάτου: Όταν ο Ήλιος σβήσει , κανένα σπίρτο δε θα είναι ικανό να φέρει, νέα ελπίδα για ξεκίνημα αυγής. 7-6 ΡΟΔΙΝΗ ΑΝΟΙΞΗ ΜΑΝΩΛΗΣ Α. ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ