Πόσο μελαγχολικά φαίνονται τα κίτρινα φύλλα...
Πάντα το φθινόπωρο μου υπενθυμίζει την παρουσία του.
Οτι δεν άξιζε...
Κιτρίνισε μέσα μου και τερμάτισε.
Λίγη μελανχολία με τον εαυτό μου άλλωστε
την αναζητώ αυτό το διάστημα...
και τις αποφάσεις μου....
Ένα κίτρινο φύλλο ήρθε να μου υπενθυμίσει ότι τερμάτισε
η αναμονή του στο δέντρο της ζωής μου...
Και ένα καινούργιο θα το προσμένω ν'ανθίσει στο χρόνο του.....
Θα περιμένω να έρθει με την προσμονή να το καλοσορίσω
στην καρδιά μου....
Ίσως φταίει η μελαγχολία του φθινοπώρου, που σε καμία
περίπτωση δεν κατηγορώ γιατί την αγαπώ όσο τίποτε.
Ίσως πάλι φταίει η μοναξιά, που ο καιρός χαλάει και μου χτυπάει
το τζάμι σαν σπουργίτι που κρυώνει....
Είναι που πάλι με πνίγει κάτι και ξυπνά με ταχυπαλμία....
Βλέπω τα φύλλα να πέφτουν και μοιάζουν σαν
φωτογραφίες που κιτρίνισαν με τον καιρό και μου δείχνουν
“φιλους” που πλέον δεν λέμε ούτε γεια ...
Αγαπημένα μου πρόσωπα που φθινοπώριασαν και αυτά
και έγιναν μια χούφτα τρίμματα στα κρύα χέρια μου.....
Φθινοπώριασαν οι άνθρωποι που κάποτε ήταν όλη μου η ζωή...
Σαν νεκρό φύλλο μοιάζει η καθημερινότητα τους
που μοιάζει πεταμένη στη βρεγμένη γη....
Και δεν είσαι αρκετός για τον κόσμο τους ....
Τι όμορφο τελικά το φθινόπωρο....
Φωλιάζεις στον εαυτό σου όπως το μωρό
στη μήτρα της μάνας του.
Περιμένοντας την αναγέννηση σου σαν
Ιωάννα Καγκαρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου