Στα πενήντα...

Στα πενήντα δεν αντέχεις άλλο τους περιορισμούς. Δεν αντέχεις ένα σουτιέν που είναι πολύ στενό, τα υποχρεωτικά δείπνα με την κουνιάδα που τσεκάρει τη σκόνη στις γωνιές σου, τα ψηλοτάκουνα στο πλακόστρωτο και τα περιστασιακά χαμόγελα. Στα πενήντα δεν θέλεις πλέον να αποδείξεις. Είσαι αυτό που είσαι, τα πράγματα που έχεις κάνει και τα πράγματα που ακόμα θέλεις να κάνεις. Αν αρέσει στους άλλους, καλώς. Αλλιώς το ίδιο σου κάνει. Στα πενήντα δεν έχει σημασία αν είχες παιδιά ή όχι. Μάνα θα είσαι έτσι κι αλλιώς, της μητέρας σου, του πατέρα σου, μιας θείας που έμεινε μόνη, του σκύλου σου, ή μιας αδέσποτης γάτας που μάζεψες από τον δρόμο. Κι αν όλα αυτά δεν υπάρχουν, θα είσαι μητέρα του εαυτού σου. Γιατί με τα χρόνια θα έχεις μάθει να φροντίζεις ένα σώμα που τελικά αγαπάς, στο να γίνεται όλο και πιο ατελές μόνο στα μάτια των άλλων. Ποιος νοιάζεται αν η μισή ντουλάπα είναι λάθος μέγεθος. Το σημαντικό είναι ότι η πλάτη σου, δεν τρίζει τόσο πολύ όταν στέκεσαι όρθια, ότι αγγίζοντας τα στήθη σου δεν νιώθεις μπαλάκια και ότι η εμμηνόρροια τελικά γίνεται πρόβλημα για τις άλλες. Στα πενήντα θέλεις ελευθερία. Ελεύθερη να πεις όχι, ελεύθερη να μείνεις με τις πυτζάμες σου όλη την Κυριακή, ελεύθερη να νιώθεις όμορφα για σένα και όχι για τους άλλους, ελεύθερη να περπατάς μόνη. Αυτοί που σε αγαπούν θα μείνουν στο ρυθμό σου, αυτοί που δεν τους απασχολούν τι κάνουν οι άλλοι. Θα είσαι ελεύθερη να τραγουδάς δυνατά στο αυτοκίνητό σου ακόμα κι αν στα φανάρια σε κοιτάζουν περίεργα. Δεν θα έχεις πλέον έλεγχο στην τάξη, ή συνομιλίες με την μαμά που πρέπει να αντέξεις. Θα έχεις όνειρα όπως όταν ήσουν είκοσι και θα ζητάς χρόνο από κάθε θεό, για να τα πραγματοποιήσεις ξανά. Θα γδυθείς για τους άντρες που αγάπησες και για τις ανασφάλειες που σε έκαναν να τρέμεις. Και τώρα, που μόλις έφαγες τη μισή σου ζωή με μεγάλες μπουκιές και βιαστικά, θα ανακαλύψεις τον πόθο, να γευτείς, όλη τη ζάχαρη και το αλάτι των ημερών που έχεις μπροστά σου... Irene Renei.