Και την Βάφτισαν Δυνατή...

Και την βάφτισαν "δυνατή", χωρίς ποτέ κανείς να την ρωτήσει, εάν ήταν. Βλέπεις σε ορισμένους ανθρώπους κολλάνε ετικέτες, που πολλές φορές δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα! Άλλο να είναι κάποιος ανεξάρτητος και δυναμικός και άλλο δυνατός. Και εκείνη αυτό ήταν. Ανεξάρτητη και δυναμική. Όχι όμως δυνατή. Και αυτό όλοι το μπέρδευαν. Με αυτόν τον τίτλο λοιπόν που της είχανε προσάψει, δεν είχε δικαίωμα να έχει αδυναμίες, παρά μόνο κάτι σαν υποχρέωση να στηρίζει τους άλλους. Ήταν πάντα ο ώμος, για να ακουμπήσουν και να κλάψουν όλοι επάνω του. Πάντα ήξερε τι να πει. Πως να "παρηγορήσει". Κι εκείνη? Εκείνη δεν είχε ανάγκη. Ήταν δυνατή. Ότι και να συνέβαινε, θα τα έβγαζε πέρα. Αλλοίμονο από τους αδύναμους. Αυτό διαρκώς της έλεγαν. Έτσι για ότι την πλήγωνε, ή την πονούσε, δεν μπορούσε τον πόνο της να φανερώσει. Οι δυνατοί δεν κλαίνε. Είναι σκληροί και ανθεκτικοί στα πάντα! Και την ημέρα το κατάφερνε να είναι ανθεκτική, έτσι όπως το πρόσταζε ο τίτλος που της είχανε χαρίσει. Μα σαν το βράδυ, μόνη την εύρισκε στην άδεια κάμαρα της, άφηνε τα δάκρυα να χυθούν και τις φοβίες της να σεργιανίσουν στο σκοτάδι. Πόσο τρωτή και αδύναμη αισθανόταν! Πόσο ανάγκη είχε μια αγκαλιά, για να την κλείσει μέσα της και να την παρηγορήσει! Ποτέ κανείς δεν σκέφθηκε, πως αυτοί που φαίνονται σκληροί και δυνατοί, ίσως είναι και οι πιο ευαίσθητοι που υπάρχουν! Πως καλύπτουν την ευαισθησία τους αυτή, πίσω από μια προσποιητή σκληράδα, για να μην προδώσουν το πόσο ευάλωτοι είναι. Με μάτια κόκκινα από το κλάμα και με ένα παράπονο μεγάλο στη καρδιά, προσπάθησε να κοιμηθεί. Αύριο πάλι, έπρεπε να φορέσει τη μάσκα της και να ξαναγίνει η δυνατή που δεν ήταν. Η δυνατή που γνώριζαν και θαύμαζαν όλοι! Η δυνατή, αδύναμη του κόσμου!... Web.