Να αγαπήσεις τον εαυτό σου.

Να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Ποιον ακριβώς εαυτό; Αυτόν που ξυπνάει το πρωί και δεν ξέρει γιατί να σηκωθεί; Αυτόν που κοιτάζεται στον καθρέφτη και βλέπει όλες τις αποτυχίες και τις κακές αποφάσεις που κουβαλάει σαν τσιμπούρι το σκυλί; Το “να αγαπάς τον εαυτό σου” είναι η πιο ρηχή και ανέξοδη @@ριά ατάκα που έχουν πετάξει οι ινσταγκραμικοί γκουρού (εγώ είμαι φέισμπουκικός, έχω διαφοροποιηθεί) Σαν να είναι τόσο απλό. Σαν να έχεις διακόπτη και λες “ΟΚ, από σήμερα αγαπιέμαι”. Δεν είναι έτσι φιλαράκο. Ο εαυτός μας δεν είναι ένας γλυκούλης τύπος που περιμένει να του χαϊδέψουμε το κεφάλι και να του πούμε ότι όλα θα πάνε καλά. Είναι αυτός που μας στήνει παγίδες, που μας τραβάει προς το σκοτάδι, που μας γεμίζει αμφιβολίες και ενοχές. Είναι αυτός που μας πίνει το αίμα με το καλαμάκι όταν οι άλλοι δεν προλαβαίνουν. Δεν “αγαπάς” τον εαυτό σου με το ζόρι. Μαθαίνεις να ζεις μαζί του, να τον αντέχεις, να τον αντιμετωπίζεις στις χειρότερές του στιγμές. Είναι σαν ενα διαιτολόγο που κάποτε του ανοίχτηκες για την αηδία σου για τις ρυζογκοφρέτες αλλά στο τέλος στις έβαλε στο πρόγραμμα, δεν τον εμπιστεύεσαι εύκολα, αλλά κάποια στιγμή ακολουθείς την διατροφή γιατί πρέπει . Αν θέλεις να “αγαπήσεις” τον εαυτό σου, ξεκίνα με κάτι πιο ρεαλιστικό…σταμάτα να τον πολεμάς. Μην τον κάνεις Θεό, μην τον κάνεις εχθρό. Μάθε να ζεις μαζί του, όπως είναι…ατελής, τσαλακωμένος, αντιφατικός. Και αν μια μέρα σε αφήσει να τον αγαπήσεις, καλώς. Αν όχι, τουλάχιστον θα ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι. Και αυτό είναι πολύ πιο τίμιο από όλα τα φτηνά μότο του κόσμου... Ευάγγελος Ορφανίδης.