Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι σε χάνουν. Δεν καταλαβαίνουν ότι χρειαζόσουν μια λέξη που δεν ειπώθηκε, μια προσοχή που δεν δόθηκε, μια χειρονομία που κάποια στιγμή ένιωσα ότι ήταν απαραίτητη αλλά δεν έγινε. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι τους λείπεις όταν σε στέλνουν πίσω σε μια άλλη εποχή, όταν έχουν περισσότερο χρόνο ή λιγότερα σημαντικά πράγματα να κάνουν, όταν δεν ακούν τη σιωπή σου, όταν δεν καταλαβαίνουν ότι θα χρειαστείς παρουσία, άνεση, ζεστασιά ακόμα κι αν δεν ρωτήσεις ποτέ και δεν κάνουν ερωτήσεις. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι σε χάνουν όταν ακόμα και για μικρά πράγματα προδίδουν την εμπιστοσύνη σου σε αφήνουν να περιμένεις σε βάζουν πάνω από άλλα πράγματα οι άλλοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το τι λες ή για το τι νοιάζεσαι ποτέ δεν ρωτούν πώς τα πας και δεν ανησυχούν για σένα, υποθέτοντας ότι είσαι θα τα καταφέρω ό,τι και να γίνει. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι σε χάνουν όταν δεν δείχνουν πώς νιώθουν, δεν δείχνουν ότι νοιάζονται, δεν σου λένε ότι σε αγαπούν και ότι έχεις πραγματικά σημασία, όταν σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος στη ζωή τους, κάποιος που μπορεί να μην υπάρχει. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι σε χάνουν, ότι για τόσες μικρές αστοχίες, για τόσα μικρά κενά, για τόσες μικρές παραμελήσεις, για τόσες μικροσκοπικές λησμονιές, κάθε μέρα απομακρύνεσαι όλο και πιο μακριά και δεν μπορείς καν να εξηγήσεις το γιατί, δεν είναι ποτέ το μοναδικό επεισόδιο, είναι το πώς εσύ νιώθεις διαφορετικά κάθε μέρα μερικές φορές, είναι το πώς νιώθεις πιο μοναχικά. Οι άνθρωποι παρατηρούν ότι σε έχασαν όταν έχει ήδη συμβεί... Λάουρα Μεσίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου