Ίσως το πάντα δεν ήταν ποτέ για τους ανθρώπους που ήρθαν και έφυγαν. Ίσως ήταν οι στιγμές που αρνήθηκαν να σβήσουν, το γέλιο που εξακολουθεί να παραμένει, οι αναμνήσεις που ο χρόνος δεν μπορεί να κλέψει. Κρατάμε τους ανθρώπους, πιστεύοντας ότι θα μείνουν, αλλά δεν μένουν. Η ζωή τους απομακρύνει, ή απομακρυνόμαστε. Κι όμως, οι στιγμές που μοιραστήκαμε παραμένουν ανέγγιχτες. Δεν αλλάζουν, δεν φεύγουν. Μένουν, παγωμένα στο χρόνο, σαν την ηχώ μιας αγάπης που ήταν κάποτε. Ίσως αυτό να σημαίνει πραγματικά για πάντα. Δεν είναι υπόσχεση μεταξύ δύο ψυχών, αλλά η ήσυχη παρουσία αυτού που κάποτε είχε σημασία. Ένα τραγούδι που φέρνει πίσω έναν γνώριμο πόνο, ένα άρωμα που μας μεταφέρει πίσω σε μια χαμένη στιγμή, ένα πρόσωπο στο πλήθος που μας θυμίζει κάποιον που μας λείπει. Οι άνθρωποι μπορεί να φεύγουν, αλλά οι στιγμές που μας χάρισαν ζουν. Ίσως αυτό είναι το μόνο είδος του για πάντα που προοριζόμασταν να έχουμε. Ένα για πάντα που δεν μένει, μόνο καθυστερεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου