Φεύγουν οι άνθρωποι..

Φεύγουν οι άνθρωποι. Φεύγουν από δίπλα σου, από τη ζωή σου, από τον κόσμο σου. Φεύγουν και γίνονται αναμνήσεις κάπου στο βάθος του μυαλού. Σκέψεις σκόρπιες και πρόσωπα θολά, δίχως χρώματα κι αρώματα. Φεύγουν οι άνθρωποι που δέθηκες μαζί τους. Εκείνοι που τους χάρισες τα πιο «πολλά» σου κι αρκέστηκαν στα «λίγα» σου. Εκείνοι που μιλούσαν στην καρδιά σου και άκουγαν τα μάτια σου. Δεν παλεύεται ο χαμός, δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται. Όσο και να περνάει ο χρόνος, όσο και να αλλοιώνονται τα πρόσωπα, πάντα μια στιγμή, μια σκηνή, μια μυρωδιά, μια φράση, θα έρθει να χτυπήσει μέσα σου το δικό σου, προσωπικό καμπανάκι της μνήμης. Θα θυμηθείς. Δε σου έχει απομείνει και τίποτα άλλο να κάνεις. Μόνο να θυμηθείς και να αγγίξεις για λίγα δεύτερα τον άνθρωπο που έχασες. Θυμάσαι και χαμογελάς, θυμάσαι και δακρύζεις. Πόσα γέλια, πόσους τσακωμούς μοιραστήκατε. Πόσες φορές είχε δίκιο και πόσες έκανε πίσω στο πείσμα σου. Κανείς δε σε νοιαζόταν έτσι. Δεν έχει σημασία το πόσο νοιαζόταν, σημασία έχει το πως νοιαζόταν κι αυτό το «πώς» δεν μπορείς να το ξαναβρείς. Είπαμε, μοναδικά τα κενά. Μοναδικός κι ο τρόπος που δημιουργήθηκαν. Φεύγουν αλλά τουλάχιστον ήρθαν και αν δεν έμειναν στη ζωή σου, έμειναν στη ψυχή σου για πάντα... Web.