Γουλιά γουλιά... Νίκος Ορφανίδης.

Γουλιά γουλιά σε έπινα ζωή

βήμα βήμα σε μάθαινα
στον ίσκιο σου που πέθαινα
σ' αυτά που χάραζες εσύ

Πάλι οι σκέψεις μυρμηγκιάζουν
στο νεκρωμένο παρελθόν
σε δρομολόγια που διχάζουν
οι κλειδοκράτορες σαν ζόμπι 

να ουρλιάζουν
για λίγο αίμα να ξαναχτίσουν 

το μεγάλο τους παρόν

Αργά αργά με πότιζες χολή
κύμα κύμα ταξίδευα
μες την θολή σου θάλασσα 
με το σπασμένο μου κουπί