Μια φορά κι έναν καιρό ήμασταν εμείς, δυο άγνωστοι,
που η ζωή φρόντισε να μας φέρει πιο κοντά.
Να μας φέρει με όλη μας την προίκα στοιβαγμένη
στους ώμους και στην πλάτη.
Με όλα τα λάθη και τα σωστά μας.
Με όλα τα χαρίσματα και τα ελαττώματά μας.
Με όλα τα σ’ αγαπώ που ξεστομίσαμε στο παρελθόν
και νομίσαμε πως ήταν τ΄ αυθεντικά.
Μια φορά κι έναν καιρό συναντηθήκαμε κι αγαπηθήκαμε
με μιαν αθωότητα αφοπλιστική.
Βουτήξαμε στη θάλασσα των συναισθημάτων
και βυθιστήκαμε μέσα της ατρόμητοι.
Γραπωθήκαμε ο ένας απ’ τον άλλον
και μοιραστήκαμε την ίδια ανάσα.
Δώσαμε το φιλί της ζωής κι ανανεώσαμε τον χρόνο μας.
Κατακτητές και κατακτημένοι ταυτόχρονα, πανηγυρίζαμε
τον θρίαμβο του έρωτα, που μας επέτρεψε
ν’ ατενίζουμε τον κόσμο από ψηλά.
Μια φορά κι έναν καιρό από θνητοί γίναμε ημίθεοι,
κρατώντας σφιχτά το χέρι ο ένας του άλλου.
Πλάθαμε τον δικό μας μύθο με το νήμα μιας αγάπης
πρωτόγνωρης, αιθέριας κι απαστράπτουσας.
Δημιουργήσαμε το δικό μας αστέρι από το φως που μας έλουζε.
Χωρίς υλικά αγαθά περίσσια ήμασταν οι πλουσιότεροι
στον κόσμο, αφού μοιραζόμασταν τα πάντα
με θρησκευτική ευλάβεια.
Κι ο καιρός περνούσε ζηλεύοντας μια μακαριότητα
που δεν την καταλάβαινε. Κι έβαλε την καθημερινότητα
να μας θυμίσει την ανθρώπινη υπόστασή μας.
Έριξε από κοντά όλες τις μικροπρέπειες.
Καχυποψία, φιληδονία, απληστία, ανία να κεντρίζουν
τις ώρες και τις ψυχές μας.
Κι εμείς υποκύψαμε και σπάσαμε κάθε δεσμό.
Μια φορά κι έναν καιρό ήμασταν δυο άνθρωποι απλοί.
Δυο άγνωστοι που αγαπήθηκαν πολύ σαν να ‘ ταν ένας,
αλλά η ζωή φρόντισε και μας χώρισε.
Και δεν ζήσαμε καλά μετά από αυτό.
Θέλω να πιστεύω όμως πως εσείς ζήσατε καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου