Άγριοι λύκοι γινόμαστε... Μαρία Νικολάου.

Ζούμε σε μια ψεύτικη καθημερινότητα. 

Κρίνουμε. Κατακρινουμε.

Μα δεν επιτρέπουμε να μας κρίνουν.

Ο καθένας ζει για τον εαυτό του, αλλά εις βαρος αλλων.

Γιατί δεν κοιτάμε τον εαυτό μας;

Το τι γίνεται όταν κλείνει η πόρτα των σπιτιών μας;

Δεν επέτρεψα προσωπικά σε κανέναν να μπει στα 

προβλήματα μου και σ ο,τι με απασχολεί.

Εκτός κι αν η ίδια το ήθελα.

Θέλω να μιλώ για αυτά που με απασχολούν, αλλά ως εκεί.

Δεν επιτρέπω σε κανέναν να επεμβαίνει.

Όπως δεν εκανα και γω ποτε αυτο σε άλλον ανθρωπο.

Βοηθώ όταν μου ζητηθεί και μονο.

Και φυσικά εφόσον μπορώ.

Δεν ανακατευομαι στη ζωή κανενός και απαιτω 

το ίδιο και απο τους αλλους.

Αγρια λύκαινα κι εγώ της ζωής.

Λατρεύω την μοναξιά.

Την απομόνωση καποιες φορες.

Την ξεκούραση της ψυχής μου.

Δεν εμπιστευομαι κανέναν.

Ουτε καν ανθρώπους που η φύση λέει πως 

έχουμε το ίδιο DNA. 

Ξέρετε....μπορεί να χεις με κάποιους το ίδιο 

DNA αλλά εχεις διαφορετικό αίμα.

Πιο επιστημονικά, διαφορετικό rhesus...

Και μπορει κάποιος εντελώς άγνωστος να σε βοηθήσει 

περισσότερο σε κάποια μεγάλη αναγκη.

Στο οποίο σου πρόβλημα.

Έτσι είναι η ζωή. Γεμάτη λύκους.

Άλλοι πεινασμένοι κι άγριοι, άλλοι δειλοί, άλλοι 

μοναχικοί κι άλλοι αρχηγοί σε ομάδες.

Σε "αγέλες" ψεύτικων ψυχών.

Όχι, δεν θεωρώ δικο μου ανθρωπο ή συγγενή κάποιον 

που έχω να συναντησω και να μιλήσω μαζί του 15 χρόνια.

Δεν γνωρίζω καν το πρόσωπό του.

Τον επισκεύθηκα, τον βοηθησα όταν μου το ζήτησε, 

και το ίδιο γρήγορα και απλα με ξέχασε.

Έτσι ξεχναω κι εγώ εδώ και αρκετά χρόνια.

Χωρίς να με ενδιαφέρει η άποψη κανενός.

Το πρωτο που με ενδιαφέρει, είναι τα παιδιά μου.

Ο εαυτός μου, και ελάχιστοι που μου στέκονται 

πολλά χρόνια τώρα.

Όσο το κανουν, θα μαι κι εγώ εδώ για κείνους.

Όσο αδιαφορούν , τόσο κι άλλο τόσο θα αδιαφορώ κι εγώ.

Ποτε μην προσπαθησετε να χαιδεψετε εναν πληγωμένο λύκο.

Το πιο πιθανό, είναι να σας κόψει το χερι...