Τα πλήκτρα πώς ηχούσαν στη σιωπή... Γιώτα Κλουτσούνη-Παπαδάκη.

Τα πλήκτρα πώς ηχούσαν στη σιωπή.
Αγγίζαν την ψυχή σου και ριγούσε.
Στην άκρη στων ματιών σου τη σχισμή. 
Το δάκρυ σαν ποτάμι αργοκυλούσε. 
Στα χείλη ακόμα η γεύση απ' το κρασί. 
Σα λίμνη αργοκυλάει στα σωθικά σου.
Γυρεύει ν' απαλύνει τον καημό. 
Το τρίξιμο απ' τα ξύλα μες στ'αυτιά σου.
Η φλόγα να σου γλύφει το μυαλό. 

Κι εσύ να μην μπορείς να αναπνεύσεις. 

Γύρω σου όλα στάχτη, ρημαδιό.

Κι εσύ παρ' όλα αυτά να θες ν' αντέξεις. 

Να αντέξεις να παλέψεις το κακό. 

Με μιά αγκαλιά ζωή να αναθρέψεις. 

Ο ήχος απ'τα πλήκτρα δυνατός.

Συναίσθημα η νύχτα είναι γεμάτη. 

Ξεκούρδιστη η καρδιά σου απ' τον καημό. 

Κι η πρώτη ηλιαχτίδα αυταπάτη.