Οι λέξεις με χρώματα υπεροπτικά
αγγίζουν το φως
αποζητούν το γεγονός του θαύματος
λέγοντας: αγάπησέ με
φίλησέ με
αγκάλιασέ με.
Οι λέξεις μισές στον παράδεισο
μισές στα γογγυτά.
Στερημένες από στηρίγματα νοημάτων
πώς να διατηρηθούν στην υπομονή;
Στο φάντασμα του πρωτόπλαστου
βλέμματος, ξεραίνονται
εγκαταλείπουν τον ανθοφόρο κήπο
αφού οι φύλακες στις σκοπιμότητες
και τους υπολογισμούς
ξημερώνονται
κι όταν κοιμούνται στρώμα έχουν
τα κλειδιά τους.
Λέξεις απιθωμένες τόσο προσεχτικά
στο κύμα που καρφώνεται στον βράχο
και κομματιάζονται τι κρίμα
μα δίκαια στο σφαλερό της γης.
Φύλαγέ με Θεέ μου
εκεί που στενεύει το φως
στην ακαταστασία της αδειασμένης απελπισίας
μην με αφήσεις.
Στην σιωπή της ψυχής, μάθε με να συλλαβίζω
το δικό της αλφάβητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου