Μπορώ να ζω σαν το σπουργίτι,
μονάχος μου σε μια αποθήκη.
Δίχως παράθυρα νάναι το σπίτι,
η κάποιου ποταμού η κήτη.
Δεν μου χρειάζονται πια φίλοι,
για να μου κάνουν συντροφιά.
Τα λόγια τους φθαρμένη ύλη,
που μου ζαλίζουνε τα’ αυτιά.
Κι ούτε σαλόνι θέλω με τιβί,
μου αρκεί ένα ραδιοφωνάκι.
Του Παύλου την γλυκιά φωνή,
να τραγουδάει Καρυωτάκη.
Παρέα με τον Φρειδερίκο,
Καρπούζι ‘ναι να του λέω τσίμπα.
Και με τον Άσημο τον Νίκο,
να λέει τραγούδι του Σκαρίμπα.
Μη μου μιλάτε για Θεούς,
και για τα θαύματα που κάνουν.
Ούτε και για πολιτικούς,
που μόνο ξέρουν να τα πιάνουν.
Ψηλά στα αστέρια να βρεθώ,
Έστω για λίγο να πετάξω.
Το δροσερό τα’ Αχέροντα νερό,
πόθε πηγάζει ο ποταμός να ψάξω.
Με τον Φιοντόρ και τον Καμύ,
τον Έρνεστ και τον Καζαντζάκη.
Να πούμε λόγια απ’ την ψυχή,
για του ανθρώπου το σαράκι.
Και σαν βρεθώ σ’ αυτή τη γη,
και χάμω πέσω κάτω απ’ το φεγγάρι,
ένα μολύβι θέλω και κίτρινο χαρτί,
ποίημα σαν γράφω ο ύπνος να με πάρει.
Και το πρωί με όρεξη, νωρίς σαν θα ξυπνήσω,
σε λίμνης καθαρό νερό, τα μούτρα μου να πλύνω.
Τις μυρωδιές της χαραυγής, όλες να τις μυρίσω,
παιδί μικρό σ’ ένα χωριό, πάλι να ξαναγίνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου